مدح و ولادت امام حسن مجتبی علیه‌السلام
گـل‌خـنده‌ای که مِهـر به مـاه خـدا کـند از پای روز، حـلـقۀ شب را جـدا کـند بر شانۀ سپـیده‌تـرین صبح بی‌غـروب خـورشـیـد، آبـشارِ طـلایی رهـا کـنـد میلاد مجتبی‌ست که اعجـاز مقـدمـش با بـاغ، آن کـنـد که نـسـیـم صبـا کـند آمد که با فروغ شب‌افروز روی خویش هر سو دری به خانۀ خـورشید وا کند شب را به یمن مقدم او صبح کرده است هر کس چو ماه، در دل شب‌ها دعا کند امشب که باغ خاطره‌ات را به یک نسیم غـرق شکـوفـه، لعـلِ لب مجـتـبی کند چون آسمان عاطفه، باران اشک باش! تا گـلـشنِ ضمـیـرِ تو را با صـفـا کـند چشم ستاره باش و به دامان شب ببار! تا دردِ سیـنـه‌سـوزِ غـمـت را دوا کـند بیگانه با تبـسّمی! این فصل را بخـند! تـا بـاغ را به خـنـده لـبـت آشـنـا کـنـد گـل‌واژۀ نـگـاهِ تـو در روح زردِ بـاغ جـشن بهـار گـونـه‌شدن را به پـا کـنـد |